پدر و مادرم به فدایت یا رسول الله، با مرگ تو رشته ای گسسته شد که با مرگ دیگران گسسته نشده بود، رشته نبوت و اخبار غیب آسمانی.
مرگ تو حادثه ای خاصی بود، به گونه ای که آنان که به مصیبت مرگ تو دچار شدند، دیگر مصیبتها را از یاد بردند و همگان یکسان در مصیبت مرگ تو عزادار شدند.
اگر ما را به شکیبایی فرمان نداده بودی و از گریستن و زاری نمودن منع نکرده بودی، آنقدر می گریستیم تا سرشکمان به پایان رسانیم. درد جدایی تو در رفتن درنگ می کند و رنج و اندوه تو چون یار سوگند خورده ای همواره با ما است.
در سوگ تو هرچه بیقراری کنیم، بازهم اندک است ولی مرگ چیزی است که کس را یارای راندن و توان دفع کردن آن نیست.
پدر و مادرم به فدایت، ما را نزد پروردگارت یاد کن و
ما را در یاد خود دار.
نهج البلاغة خطبه 226