آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست

سینه مالامال دردست ، ای دریغا مرهمی ! 

                                دل زِ تنهایی بجان آمد ، خدا را همدلی!

   چشمِ آسایش که دارد از سپهرِ تیزرو ؟

                           ساقیا جامی بمن ده تا بیاسایم دمی

 

   زیرکی را گفتم : این احوال بین ! خندید و گفت

                صَعب روزی ، بوالعَجَب کاری ، پریشان عالمی !

   سُوختَم در چاهِ صبر از بَهرِ آن شَمعِ چگُل

                       شاه ترکان فارغست از حال ما  کو رُستَمی

   در طریق عشق بازی امن و آسایش بلاست

                       ریش باد آن دل که با دردِ تو خواهد مَرهَمی

   اهلِ کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

                    رَهروی باید جهان سُوزی ، نَه خامی ، بیغَمی

   آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست

                                  عالمی دیگر بباید ساخت وَز نُو آدمی

   خیز تا خاطر بدان ترکِ سَمَرقَندی دَهیم

                              کَز نَسیمَش بویِ جویِ مولیان آید هَمی

   گِریة حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

                                  کاندرین دریا نماید هفت دریا شبنمی